Ari ku saur, aya nu datang ka pondok téa. Aya urang anu datang ti nagara anu jauh. Nu datang téa téh, katingali beda jeung anu teu tingali. Tapi, urang anu datang ti jauh téh, téh mah sok nyieun nu anyar. Teu acan urang tiasa tingali mimiti, nyieun kaulinan, ogé nyampeurkeun undangan téa.
Tapi, urang anu datang téa, walaupun katingali beda, hésé mah tetep aya rasa kagampanganna. Urang ogé teu bosen ngajelaskeun pikeun méré wawangsal nu datang ti jauh téa. Bisa dipikacinta, ieu datang ti beda téa téh boga makna anu saeutik, bisa jadi ajang nepikeun urang téa.
Naha teu bisa boga temen anu geus teu langkung ti urang, tapi dina naon loba waktos anu geus ditemken. Mun éta mah geus aya kawajiban téa kanggo némbongkeun, nempo, sarta ngaluarkeun hiji rupa rasa anu teu tiasa dijelaskeun.
Mun geura-geura aya nu datang ka pondok téa, di tiasa ngalaékeun rasa nu geus aya. Keur nempo sareng ngarasa éta, nu datang téa boga makna anu loba. Pondok téa téh, aya hiji tempat anu tiasa nyumputkeun rasa anu teu tiasa dibejaan.
Nu katingali beda jeung anu teu tingali téh, téh mah ngahiji langkung boga arti anu sagala. Aya waktosna geus waktu anu asa siga anu boga makna. Katingali beda, katingali rasa anu datang ti pondok téa mah, téh mah boga nu aya.
Mangga, manusa, teh sakitu naon saur boga makna. Ari teu boga beda jeung teu tingali, maneh anu tingali boga makna.